Dlaczego Javier Milei, ponosząc koszty, pozbawia się „pozwolenia”

„Koszt za kosztem. Żaden z nich nie jest ostateczny. Ale całość jest”.

Frazę tę Pablo Gerchunoff użył w niedawno przeprowadzonym, gorąco polecanym dialogu z Juanem Carlosem De Pablo w Narodowej Akademii Nauk Ekonomicznych , z okazji odpowiednio 50. i 40. rocznicy Rodrigazo i Austral Plan.

Gerchunoff skomentował to w odniesieniu do wyzwań, z jakimi mierzył się zespół ekonomiczny Raúla Alfonsína w 1985 r., kiedy sam prezydent zażądał podwyżek emerytur przed wyborami parlamentarnymi w tym samym roku. „Priorytetem Alfonsína było ustabilizowanie procesu demokratycznego i poprosił zespół ekonomiczny o przyznanie podwyżek emerytur przed wyborami parlamentarnymi w 1985 r. Poprosił również o zwiększenie budżetu dla YPF, ponieważ ogłosił on Plan Houston. Są wydatki jeden po drugim; żaden z nich nie jest ostateczny, ale całość jest ostateczna ” – wyjaśnił.

Dla wielu może to być DNA walki dystrybucyjnej, która rozpala iskrę inflacji: konfiguracja konfliktów społecznych mających wpływ na budżet . Dla innych jednak są to słabości demokracji, które są neutralizowane przez ścisłą kontrolę agregatów pieniężnych, aby zapobiec przeciekom do cen.

Jakkolwiek by było, obecny rząd wydaje się być obojętny na podwyżkę dla emerytów lub emerytury Garrahana . Być może dlatego, że rozumie, że równowaga fiskalna nie tylko nie jest gwarantowana, ale również dlatego, że gospodarka nadal opiera się na słabych fundamentach . Rząd zobowiązał się wobec MFW do osiągnięcia nadwyżki fiskalnej w wysokości 1,6% PKB w tym roku. Po cichu argumentuje, że różne propozycje krążące w Kongresie, zarówno w Izbie Deputowanych, jak i w Senacie, podważą oszczędności . Dlatego Javier Milei zawetowałby każdą zgodę w Kongresie, która zagrażałaby progowi 1,6%.

Na przykład w czwartek w Senacie większość zebrała się, aby omówić i przekazać do zatwierdzenia przez komisję projekty ustaw promujące podwyżkę emerytur, moratorium na wypłacanie emerytur oraz ogłaszające stan wyjątkowy w przypadku niepełnosprawności. Wszystkie te projekty uzyskały już wstępną akceptację Izby Reprezentantów.

Ministerstwo Gospodarki robi obliczenia. Szacuje, że koszt tych pozycji wynosi ponad 2% PKB, co oznacza, że ​​jednym zamachem zlikwidują nadwyżkę fiskalną. Liczby przedstawiają się następująco: 1,3% na emerytury (w tym aktualizacja premii w wysokości 70 000 USD), 0,2% na moratorium i 0,5%–0,8% na niepełnosprawność.

Ale liczba 1,3% nie uwzględnia innych projektów ustaw, które są obecnie w obiegu, takich jak te omawiane na sesji Izby Reprezentantów w środę, takich jak nowe kanały finansowania edukacji i nagły wypadek pediatryczny (pomoc dla Garrahana). Jeśli weźmiemy pod uwagę, że ubiegłoroczny projekt ustawy o finansowaniu edukacji, zawetowany przez Milei, stanowił 0,4% PKB, lista wydatków, które są obecnie w obiegu , nie tylko zneutralizowałaby nadwyżkę fiskalną, ale także przekształciłaby ją w deficyt wynoszący nawet więcej niż jeden punkt procentowy PKB.

Cofnijmy się o 40 lat. Wróćmy do Gerchunoffa.

„Plan Austral narodził się z bardzo kruchą równowagą fiskalną i bardzo tymczasowymi środkami. Wszelkie ustępstwa, jakich zespół ekonomiczny dokonał na rzecz prezydenta, który chciał skonsolidować demokrację, osłabiały gospodarkę ”.

A jaka byłaby niekrucha równowaga fiskalna?

Można powiedzieć, że Néstor Kirchner odziedziczył bardziej solidny rząd, nie tylko ze względu na jego wielkość, ale również dlatego, że definicja solidności jest prawdopodobnie związana, między innymi, ze wzrostem gospodarczym: łatwiej jest utrzymać zrównoważony system fiskalny, gdy gospodarka rośnie, niż gdy nie rośnie. W rzeczywistości Kirchner zwiększył równowagę fiskalną w swoim pierwszym roku.

Wróćmy teraz do teraźniejszości, powtarzając refleksję Gerchunoffa. Czy jakiekolwiek ustępstwa prezydenta w celu skonsolidowania żądań przedwyborczych osłabią gospodarkę, czy też piła łańcuchowa Milei to przesada?

Istnieją teorie, które tłumaczą wzrost inflacji z tych samych powodów, które zasugerowałby Milton Friedman: rola emisji pieniądza. Jednak te same wyjaśnienia mogą dodać nieco pikanterii, gdy wskazują, że powodem, dla którego bank centralny kończy na emitowaniu nadmiaru pieniędzy, są walki o dystrybucję wydatków publicznych, czyli innymi słowy „wydawanie za wydawanie” Gerchunoffa.

Powtarzające się kryzysy i nieudane stabilizacje są często epilogami walk, zmagań między różnymi sektorami społecznymi i przywódcami politycznymi: rolnikami kontra przemysłowcami, przemysłem kontra usługami, eksporterami kontra importerami, oligarchią kontra pracownikami itd. Czarni czy biali.

Ekonomista terenowy Fernando Navajas wraz z Danielem Heymannem omówili w artykule to, co nazwał przywództwem w stylu „Doktora No” — co dzisiaj oznaczałoby „brak pieniędzy” — aby osiągnąć stabilność w kontekstach konfliktu. Ale pytanie brzmi: czy Doktor No jest trwały? Czy można go w pewnym momencie złagodzić?

Nowe weto w Kongresie będzie dowodem na to, że Milei uważa, że ​​żadne dozwolone, oszukańcze wydatki nie powinny być dozwolone w ramach ścisłego reżimu antyinflacyjnego, ponieważ jeden wydatek nic nie znaczy, ale całość tak, jak pokazuje ekonomia non-fiction.